کوچش

بر خلاف تصور خیلی‌ها، محرم ماه غم و ناراحتی نیست. محرم ماهِ رفتنِ غم‌هاست. من همیشه به غم‌های سمج و سفت و سخت قلبم وعده‌ی آمدن محرم را می‌دهم. با آن غم‌های کهنه‌ی مردافکن مدارا می‌کنم تا محرم بیاید.

محرم رودخانه‌ی خروشان است، می‌آید، و تو چهل روز فرصت داری همه‌ی غم‌هایت را متصل کنی به آن غمِ خُرّم، به آن غمِ دلپذیر ، آن غمِ بزرگ. او می‌آید و همه‌ی غم‌های تو را وصل می‌کند به خودش. تو برای غم او گریه می‌کنی و نمی‌دانی کجای روضه، غم‌های خودت دارند می‌روند. دارند مرهم می‌گیرند، دارند مداوا می‌شوند. و تو بعد از هر روضه حالت بهتر است.

شش سال است دارم نظریات مشاوره و روان‌درمانی می‌خوانم اما هیچ کدامشان برایم به اندازه درمانی که محرم تو دارد شگفت‌انگیز نیست. آه ای غم بی‌انتهای خروشانِ شفا بخش، حسین (ع)!