در آرزوی آنکه بیابم به تو راهی

من همیشه به این فکر میکردم و فکر میکنم که خدا با آرزوهای مشترک آدم ها چطور برخورد میکند؟ به آرزوهایی که برآورده شدنشان در حق یک نفر مساوی ست با برآورده نشدنشان در حق شخصی دیگر. مثلا دو نفر آدم خوب و با ایمان و دارای تخصص را در نظر بگیرید که میخواهند در یک شرکت استخدام شوند، و هر دو به آن کار شدیدا احتیاج دارند، ولی شرکت یک نفرشان را بیشتر نیاز ندارد، یا فکر کنید یک خانواده یک بچه مریض دارد که برای زنده ماندن باید قلبش پیوند بخورد، و قلب مناسب برای پیوند با او فقط در سینه ی کودک دیگری میتپد که دچار مرگ مغزی شده، هر دو خانواده عمیقا برای شفای کودکشان دعا میکنند اما شفای یک کودک مساوی ست با مرگ دیگری، یا مثلا فکر کنید دو نفر بدون آنکه متوجه باشند به یک نفر دل ببندند، آن هم نه یک دل بستن معمولی. از آن دل بستن هایِ " یا تو یا هیچ کس" _که البته هر کس چنین حرفی زد بدانید مزخرف گفته است! _ ولی خب.. از این دل بستن های عجیب و عمیق.. حالا خدا آن بالا چه کار میکند؟ مثلا به فرشته ها میگوید یک ترازو دو کفه ای بیاورید و دعاهای هر دو طرف را وزن کنید و هر کس بیشتر دعا کرده بود او را اجابت کنید؟ یا مثلا تقدیر یک طناب است که آدم ها میتوانند با تلاش کردن خود تغییرش بدهند؟ مثلا در عرش خدا با دعاهایشان مسابقه طناب کشی راه می اندازند تا هر کس زورش بیشتر بود تقدیر طبق میل او رقم بخورد؟

یک نفر میگفت : در نظام خدا هر کسی رزق معین و از پیش تعیین شده ای دارد که هیچ کس نمیتواند آن را برای خودش بردارد، هزارسال هم که دعا کند و نماز بخواند و روزه بگیرد و قرآن ختم کند هم نمیتواند، چون خدا آن را با دلایل محکم خودش برای یک نفر مشخص کرده است. آن رزقی که با دعا کم و زیاد میشود یک رزقِ جدا از "رزق معلوم" است.

مثلا رزق مسلم شما این است که در سال ۱۳۹۷ به مشهد بروید، حالا اینکه با شتر بروید یا هواپیما و آنجا هتل داشته باشید یا در حرم بخوابید یا چه بخورید و چه بشنوید و چه ببینید و اینکه مثلا آن چرخ و فلک بزرگ راهم سوار شوید و چقدر خوش بگذرد میتواند با اعمال و رفتاری که میکنید کم و زیاد شود. ولی شما قطعا به مشهد خواهید رفت چون خدا برای شما این گونه خواسته است..

این یک نظر نسبتا قانع کننده ست اما آرام کننده نیست. آرام کننده نیست اگر به خیر خواهی خدا از اعماق وجودمان مومن نباشیم. آن وقت است که اگر یک نفر به رزق مسلم ش که آرزو و دعای ما هم هست برسد آنقدر جزع و فزع میکنیم که کارمان به قرص و دکتر اعصاب میکشد، حالا هر چقدر هم برایمان بگویند این رزقِ تو نبوده و اجابتش به صلاح تو نبوده مگر قبول میکنیم؟ به جایش با خدا می افتیم سرِ لج که چرا به صلاح فلانی بوده و به صلاح من نه؟

این است که فکر میکنم بیایید قبل از اینکه امسال لیست حاجاتمان را از جیبمان در بیاوریم و بگذاریم رو به روی خدا، از او بخواهیم اول از همه چیز دلمان را به خیرخواهی اش مطمئن کند و به رضایش راضی.

مثل خون در رگ های من

آن روزهایی که فصل قلبِ کتاب زیست شناسی دومِ دبیرستان را می‌خواندم، میان تست های خیلی زردِ کتابِ خیلی سبز به این فکر می‌کردم که آدم ها وقتی عاشق می‌شوند دقیقا چه اتفاقی برای قلبشان می‌افتد؟ مثلا آن آدمی که عاشقش می‌شوند کجای قلبشان ساکن می‌شود؟ توی دهلیز سمت چپ یا بطن سمت راست؟ "شاه نشینِ قلب" که می‌گویند دقیقا کدام بخش قلب است؟ فکر می‌کردم مثلا شاید دریچه میترال را می‌گویند شاه نشین قلب... و با خودم تصور می‌کردم اگر اینطور باشد که اصلا تکیه گاهِ خوبی برای معشوق نیست، چون هر بار با هجوم خون از دهلیز به بطن باز می‌شود و معشوق بیچاره پرت می‌شود در اعماق بطن و اگر شنایش خوب باشد شاید بتواند جان سالم به در ببرد.. آن روزها بالاخره نفهمیدم که آدم عاشق چگونه قلبی دارد؟

حالا که می‌بینم معشوق را نباید جایی حبس کرد، حتی جایی شبیه قلب!

اصلا معشوق ماهیت حبس ناپذیری دارد، باید سیال باشد، باید به دست ها قوت نوشتن بدهد و به پا رمقی برای رفتن، معشوق حتی باید در مویرگ های خیلی خیلی نازک چشم هم در جریان باشد تا آدم بتواند ببیند، مگر نه همه دنیا میشود ظلمات، همین است که میگویند معشوق نورِ دیده است.

معشوق موجب حیات تمامی اجزای جان است. آنقدر که اگر به عضوی نرسد، عضو بیچاره اول کبود می‌شود بعد می‌میرد و می‌پوسد، شاملو هم حکما همین را با پوست و گوشتش چشیده بود که برای آیدا نوشت: مثل خون در رگ های من!

یا خیر المستانسین

آدم با کسی که انس بگیرد از هر کسی که از او بویی نبرده است فراری میشود، میشود اسمش را گذاشت قاعده انس..

حاج آقا از امیرالمومنین (ع) نقل میکردند: من استئنس بالله استوحش من الخلق .. یعنی هر کسی با خدا انس بگیرد از خلق خدا وحشت میکند.

برای من "استوحش" یک چیزی شبیه نا امنی ست، حس بی قراری یک کودک وقتی ناگهان میبیند در آغوش مادرش نیست، حس زیر گریه زدن، حس گم شدن میان شلوغی، حس رنج کشیدن از دوری..

دعای ندبه یک عبارتی دارد که میگوید " عزیز عَلَیَّ ان اری الخلق و لا تری" یعنی "برایم خیلی سخت است که دارم همه را میبینم الا تو.. " فکر میکنم آدم راحت به این جمله نمیرسد.. کداممان واقعا سختمان است که همه را میبینیم و او را نه؟ احتمالا لازمه این سختی شیرین لازمه اش همان انس باشد..

خدا نیاورد روزی را که آنقدر با غیر خدا انس بگیریم که از او و هر چه عطرش را دارد فراری شویم.

از آرزوهایم

کاش می‌شد همه ی پرانتز های بازِ بعد از دو نقطه هایت را تبدیل کنم به پرانتز هایِ بسته!

نمیشد بگوید، نمیشد!

هیچ کس نمیدانست چه اتفاقی پیش رو بود، یک طوفان سهمگین یا یک نسیم دل انگیز همراه با عطر خاک باران خورده؟ یک پایانِ تلخ پیش از آغاز یا یک پایان تلخ تر بعد از گذر زمانی نسبتا دراز یا یک پایان سرد و خشک و معمولی یا یک پایانِ باز بی مزه یا به طرز دور از ذهنی یک پایانِ شیرین..
هیچ کس نمیدانست چه اتفاقی پیش رو بود، او حتی دلش نمیخواست این همه تشویش را روی دوش کلمات بگذارد، میترسید طاقت نداشته باشند، یا دردشان بگیرد، او کمی از تشویش هایش را ریخته بود در جیب های مانتوی روشنش و کمی را گوشه ای از کیف تیره اش، چند دانه اش را قایم کرده بود ته کشو پشت خرت و پرت ها، بعضی هایش را بوسیده بود و گذاشته بود لای قرآنِ قدیمی..
او بافتن را درست بلد نبود اما با تمام نابلدی هایش سعی میکرد ریشه های قلبِ ریش ریشش را به تار و پود آسمان گره بزند تا آرامش از آن بالا بریزد روی دلش.. که میریخت و خوب هم میریخت..
در این میان فکر میکرد کاش میشد بعضی حرف ها را برای او نوشت، اما سکوت میکرد و لبخند میزد و می اندیشید : چقدر دلهره آور است که هیچ کس نمی داند چه اتفاقی پیش رو است.