بیشتر شبیهِ پائیزِ عُمر شده، نه بهار!

در حالِ حاضر بیشترِ مشکلات آدم های هم سن و سالم اینه که فکر میکنن تنها و تنها با یه شخص خاصی میتونن خوشبخت بشن و اگه غیر از این بشه تباه میشن، و خب در طول این جریان هزار جور مانع سر راهشون قرار میگیره، مثلا نمیدونن چطور به طرف بگن، یا طرف یکی دیگه رو دوست داره، یا یکی دیگه رو دوست نداره ولی از این بدش میاد یا خانواده ها مخالفن یا پای چندتا رقیب در میونه یا هزار جور مصیبتِ دیگه..

به هر حال یه اتفاقی میوفته که وصال تحقق نمیابه و همه مثل کشتی غرق شده ها ، مایوس و سرخورده روزشون رو شب میکنن..

چرا با بهترین سال های عمرمون اینطور رفتار میکنیم؟