زیر حباب شیشه ای
بیشتر مردها خیال میکنند ازدواج کردن شبیه خریدن یک رز جاودانه است، شاید هم حق داشته باشند که چنین خیالی ذهنشان را پر کند. به هر حال این همه میروند و می آیند و خرج میکنند و سختی میکشند و یک چیز خیلی با ارزش به دست می آورند. حالا دلشان میخواهد بگذارندش قشنگ ترین جای خانه تا هر وقت با جسم و روح خسته و کبود زیر فشارهای دنیا به خانه برگشتند یک چیز حال خوب کن منتظرشان باشد.
زن ها شاید گل باشند اما گلِ رزِ جاودانه نیستند که یک بار برای همیشه برای به دست آوردنشان تلاش کرد و دیگر هیچ.
نیاز به مراقبت های هر روزه دارند، بدون محبت دوام نمی آورند، مثل گل های دور از نور. زرد میشوند، گوشه ی گلبرگ هایشان آرام آرام جمع میشود، غصه خشکشان میکنند.
مرد ها کمتر به این چیز ها فکر میکنند، پیش خودشان میگویند قطعا کسی که به من جواب "بله" داده است دوستم داشته، دارد و خواهد داشت.
مرد ها شاید پنج سال یک بار هم به ذهنشان خطور نکند که "یعنی هنوز هم دوستم دارد یا نه؟" اما زن ها دستِ کم روزی پنج بار را به این جمله سوالی فکر میکنند و دلشان با خیلی چیزها میلرزد، با هر اتفاقِ شاید کوچک و مسخره، با فراموش شدن روز تولدشان، با یک لبخندِ از قلم افتاده، با یک دیر جواب دادنِ پیامک، با چند تماس بی پاسخ، با نیم درجه سرد شدنِ لحن "دوستت دارم" ها، با شب ها کمی دیرتر برگشتن به خانه، با غرغر شنیدن سر کم نمک بودن غذا..
زن ها گل اند، گلِ شازده کوچولو که حساس است، که بی نهایت حساس است و زودرنج اما در نهایت ظرافت و زیبایی..
زن ها گل اند ، هر فصل نیاز به یک جور مراقبت و تغذیه دارند، هر روز از ماه خلق و خویشان با روز قبلی فرق میکند، بعضی روزها در اوج صبر و استواری، گاهی در بی طاقت ترین و کم حوصله ترین حدی که میشود بود.
زن ها گل اند .. در حدیث است که " ریحانه "..
ریحانه یک گلِ رزِ جاودان که برگ هایش به موم و پارافین و این چیزها آغشته شده نیست، برای جاودان نگه داشتنِ ریحانه باید خیلی ظرافت ها به خرج داد، خیلی چیزها فهمید، خیلی صبور و مراقب و مهربان و پشتیبان بود.. خیلی!
کاش میشد این ها را به تک تکِ مردهایِ دنیا که نه، به همسرانِ رفقای خودم بفهمانم ، که با ریحانه های ما شبیه ریحانه های واقعی برخورد کنند. کاش..
