پیادگی
استاد امروز از تفاوت های زن و مرد بعد از دعوا میگفت، از اینکه زن بلافاصله بعد از تمام شدنِ دعوا دلش میخواهد فردی که با هم دعوایشان شده بیاید سراغش و با ملایمت حرف بزنند و مسئله شان را حل کنند، انگار بعد از دعوا یک حس بد عمیق سنگینی میکند روی دلش که تا برداشته نشود دست و دلش به هیچ کار دیگری نمیرود.
سیستم مرد اما بعد از دعوا بیشتر "اجتناب" است، دور شدن از محل حادثه، بیرون رفتن و قدم زدن، قرار گذاشتن با رفقا یا هر چیزی که حواسش را از آن دعوا پرت کند..
راستش من هم به قدم زدن پناه میبرم _مردانه ام یعنی؟_ ، دلم میخواهد از خانه بروم بیرون و آنقدر راه بروم تا پاهایم التماسم کنند تاکسی بگیرم، هرچند حسِ بدِ عمیقِ سنگین با این قدم زدن ها سبک نمیشوند اما نمیدانم چرا تحمل سکوت بیرون از خانه راحت تر از تحمل سکوت درون خانه است، هر چند آخرش همان حرف زدن های ملایمِ منتهی به لبخند است که دل را آرام میکند، همان گلایه کردن های از "تو" برای "تو" ، همان اشک ریختن از دستِ تو روی "شانه های تو" ..
کاش جایی در انتهای قدم زدن های بی انتهای بعد از دعوا منتظرم بودی.
