سایه ای جز سایه لطف تو بر سرم مستدام نمیماند
ترس از دست دادن دوباره در وجودم عود کرده است، ترسِ ناگهان از دست دادن! در این دو دهه عمر که نمیدانم در پسوندش بنویسم با برکت یا بی برکت ، من تمام آدم ها و چیزهایی را که از دست داده ام به ناگهان از دست داده ام، به ناگهان و در اوج زیبایی..
از شما که حالتان خوب بود و فقط چند روز بعد از روز پدر ، در یکی از قشنگ ترین ماه های خدا رفتید، تا گلدان های رنگارنگی که وقتی چشم باز میکنم بی جان شده اند، تا دوستی هایی که یکباره یک قیچی نامرئی رشته شان را پاره میکند، تا آدم هایی که ناگهان بدون هیچ اتفاقی غیب میشوند، یا آنقدر تغییر میکنند که دیگر نمیشود شناختشان..
چند وقتی ست از خوب پیش رفتن امور میترسم، از صمیمی شدن با آدم های جدید، حتی صمیمی تر شدن با آدم های قدیمی، ترس از " تمام شدن در اوجِ زیبایی" جرئت زیباتر کردن همه چیز را از من گرفته است، حتی گاهی وادارم میکند قبل از تمام شدن احتمالی چیزی خودم پیش دستی کنم و زودتر تمامش کنم.
احساس میکنم دلم دارد فلج میشود. بگذار بگویم که من حتی وقتی همگی دور هم جمعیم و بلند بلند میخندیم، ته دلم بغض میکنم از آن روزِ نیامده ای که مثل دانه های تسبیح از هم پراکنده شویم.
بابابزرگ! من این روزها به سختی از رفتن مامان بزرگ میترسم، از پاره شدن نخ تسبیح خانواده.. نه نگران نشوید، چیزی نشده! حالشان خوب است، امروز صبح زنگ زدند گفتند دارند می آیند اینجا، حالا آمدم نشستم در اتاق، زیاد که نگاهش میکنم یک نفر به ته دلم چنگ میزند، قرار است دو روزی با بقیه بچه ها برویم یکی از همین دهات اطراف، جای خیلی قشنگی ست میدانم! اما من از قشنگی های زیاد میترسم.. دلم دارد فلج میشود.. نمیخواد تمام شدن ها را قبول کند، در دام یک مقاومت عجیب و غریب افتاده ام، باید برگردم به روز هایی که خوب میدانستم:
"کُلُّ مَنْ عَلَیْها فان؛ وَ یَبْقى وَجْهُ ربک ذوالجلال و الاکرام"
