ابد و یک روز
یابرهان
وقتی به یک آدم اصرار میکنید حقیقت آنچه که اتفاق افتاده یا چیزی که در دلش هست را بگوید باید طاقت شنیدنش را هم داشته باشید ،حقیقت خیلی وقت ها تلخ و کمرشکن است،اصلا شاید داغ یک حقیقت تا آخر عمر روی دل آدم بماند..اصلا بیخود نیست که میگویند هر چه کمتر بدانی راحت تری،اما خب سوال اینجاست که راحتی به چه قیمتی؟
مبدانید؟چشم پوشاندن روی بعضی از چیزها به بهانه آرامش فکر و خیال خود یک جور خیانت است،حالا چه در محدوده زندگی یک دوست باشد چه به وسعت یک معضل وطنی یا جهانی!
"ابد و یک روز"داستان یکی از همان حقیقت های خیلی تلخ است که خیلی از مسئولین و مردم ما امروز سعی در نفهمیدن و نچشیدنش دارند..
این چند وقت با دیدن فیلم های خوب سینمای غرب و فیلم های چرت سیمای خودی مثل ماه و پلنگ (مشت نمونه خروار!!) حقیقتا تصمیم گرفتم دور فیلم های ایرانی را خط بکشم و لااقل با دیدن یک فیلم بتوانم قوه ی منتقدم را بکار بیندازم و ایراد های فیلم را در بیاورم یا حداقل حداقل از هنرمندی شان ذوق کنم!
اما با ابد و یک روز فهمیدم فیلم خودی خوب هم هست اما کم است(هزار بار مع الاسف) ،حتی اگر از نظر کیفیت این کارها به گردپای هالیوود هم نرسد اما حداقلش این است که درد جامعه خودمان است..سمیه ها و نوید ها و محسن های خومان..اشک ها و لبخندهای خودمان..ناهنجاری های اجتماعی خودمان..
بنظر من جناب سعید روستایی کار خیلی بزرگی کرده است،بین کسانی که خودشان را به کری زده اند،داد زدن خیلی جرئت میخواهد،خیلی..
ابدو یک روز را ببینید،شاید یک بار دیدنش هم کم باشد،تلخ هست،اما حقیقتی است که هست،ببینید،شاید یک کمی دردمان گرفت و ناله ای کردیم ،شاید ناله مان به جایی رسید ،شاید به درد سمیه ها و نوید ها و محسن های کشورمان خورد،شاید..
