ادرکنی

یا مجیب الدعوات

ما هی سر خودمان را یک طوری گرم میکنیم تا یادمان برود،اما درد نبودنتان بالاخره از یک گوشه ای میزند بیرون.

جایتان چقدر این روز ها خالی ست،در سریال های تلوزیون نمیبینمتان،در خیابان هم،در بین کتاب تست ها هم نبودید،در دفترچه انتخاب رشته هم نیستید،در اینستا و تلگرام هم کمی،فقط هر از گاهی پیدایتان میشود،در دل ما هم بیشتر وقتی غم داریم.

مولا و بابا!خیلی تنهاییم،نه فقط من،من مطمئنم از کوثرِ شاعرِ سه رقمی گرفته تا نفر آخر،از مامان و بابا که ناامید شدند گرفته تا عرفان که نمیفهمد کنکور چیست،در کل همه تنهاییم و خسته و سرگردان،و هی سعی میکنیم تنهایی و خستگی و سرگردانی و دردمان را یادمان برود؛اما خب تا کی؟

همدم و درمان و نور چشم و امید دلِ ما شمایید،در کدام رشته پیدایت کنم‌؟در کدام دانشگاه؟با چند سال پشت کنکور ماندن؟

همین الان زن عمو زنگ زد،گفت یعنی ریاضی و فیزیک ۶۰ درصد هم نزدی؟میگویم زن عمو میدانید سخت یعنی چه؟میگوید خب شما خیلی خواندید،آقا شما میدانید ما چقدر خواندیم و چقدر نخواندیم،من مطمئنم شما تک تک رتبه ها درصد های ما را درک میکنید،شما از ما توقع الکی ندارید،شما از شعر خوشتان می آید،از قصه هم،شما میدانید معلمی شاید از پزشکی برای یک نفر بهتر باشد،و خوب میدانید پدرم ولی من است و من فقط تا جایی که شما و شرع و عرف به من اجازه بدهید میتوانم در برابر او حرف بزنم و از یک جایی به بعد نمیشود،و شما عمقِ دردِ یک "نمیشود" را خوب میفهمید.

زهرا دیشب خواب دیده بود کنار هم ایستاده ایم به نماز و در قنوت هی میخوانیم:" اللهم بلغ مولانا امام الهادی المهدی.." و پایان عجیب خوابش که نمیفهمم و شما میدانید یعنی چه؛راستش خوابش آرامم میکند،احساس میکنم شما اگر در دل ها و نیت ها و عمل ها باشید،رتبه و رشته آنقدر ها هم مهم نیست؛کارگری که شما را دارد و برای شما آجر بر آجر میگذارد خوش تر است از آیت الله العظمی بی تو.

ای خیرِ محضِ روشنِ نامتناهی؛خودتان راه درست را جلوی پایم بگذارید،اگر با رفتن من به دانشگاه بیشتر به شما کمک میشود،خودتان رشته را مشخص کنید و دل خانواده را راضی؛اگر باید بمانم و با ماندنم قرار است بزرگ تر و صبور تر و مفید تر بشوم،یا در آن پروسه چند ماهه شهید مطهری ها را بخوانم یا دی ماه در آزمون حوزه شرکت کنم و تمام وقتم را صرف آموختن درسِ دین کنم و مثلا از حوزه به روانشناسی یا تبلیغ یا فلسفه برسم،انگیزه وصبرش را برایم بیاورید،قسم به نورتان،دیگر اندیشه ام به جایی قد نمیدهد.