در آرزوی آنکه بیابم به تو راهی
من همیشه به این فکر میکردم و فکر میکنم که خدا با آرزوهای مشترک آدم ها چطور برخورد میکند؟ به آرزوهایی که برآورده شدنشان در حق یک نفر مساوی ست با برآورده نشدنشان در حق شخصی دیگر. مثلا دو نفر آدم خوب و با ایمان و دارای تخصص را در نظر بگیرید که میخواهند در یک شرکت استخدام شوند، و هر دو به آن کار شدیدا احتیاج دارند، ولی شرکت یک نفرشان را بیشتر نیاز ندارد، یا فکر کنید یک خانواده یک بچه مریض دارد که برای زنده ماندن باید قلبش پیوند بخورد، و قلب مناسب برای پیوند با او فقط در سینه ی کودک دیگری میتپد که دچار مرگ مغزی شده، هر دو خانواده عمیقا برای شفای کودکشان دعا میکنند اما شفای یک کودک مساوی ست با مرگ دیگری، یا مثلا فکر کنید دو نفر بدون آنکه متوجه باشند به یک نفر دل ببندند، آن هم نه یک دل بستن معمولی. از آن دل بستن هایِ " یا تو یا هیچ کس" _که البته هر کس چنین حرفی زد بدانید مزخرف گفته است! _ ولی خب.. از این دل بستن های عجیب و عمیق.. حالا خدا آن بالا چه کار میکند؟ مثلا به فرشته ها میگوید یک ترازو دو کفه ای بیاورید و دعاهای هر دو طرف را وزن کنید و هر کس بیشتر دعا کرده بود او را اجابت کنید؟ یا مثلا تقدیر یک طناب است که آدم ها میتوانند با تلاش کردن خود تغییرش بدهند؟ مثلا در عرش خدا با دعاهایشان مسابقه طناب کشی راه می اندازند تا هر کس زورش بیشتر بود تقدیر طبق میل او رقم بخورد؟
یک نفر میگفت : در نظام خدا هر کسی رزق معین و از پیش تعیین شده ای دارد که هیچ کس نمیتواند آن را برای خودش بردارد، هزارسال هم که دعا کند و نماز بخواند و روزه بگیرد و قرآن ختم کند هم نمیتواند، چون خدا آن را با دلایل محکم خودش برای یک نفر مشخص کرده است. آن رزقی که با دعا کم و زیاد میشود یک رزقِ جدا از "رزق معلوم" است.
مثلا رزق مسلم شما این است که در سال ۱۳۹۷ به مشهد بروید، حالا اینکه با شتر بروید یا هواپیما و آنجا هتل داشته باشید یا در حرم بخوابید یا چه بخورید و چه بشنوید و چه ببینید و اینکه مثلا آن چرخ و فلک بزرگ راهم سوار شوید و چقدر خوش بگذرد میتواند با اعمال و رفتاری که میکنید کم و زیاد شود. ولی شما قطعا به مشهد خواهید رفت چون خدا برای شما این گونه خواسته است..
این یک نظر نسبتا قانع کننده ست اما آرام کننده نیست. آرام کننده نیست اگر به خیر خواهی خدا از اعماق وجودمان مومن نباشیم. آن وقت است که اگر یک نفر به رزق مسلم ش که آرزو و دعای ما هم هست برسد آنقدر جزع و فزع میکنیم که کارمان به قرص و دکتر اعصاب میکشد، حالا هر چقدر هم برایمان بگویند این رزقِ تو نبوده و اجابتش به صلاح تو نبوده مگر قبول میکنیم؟ به جایش با خدا می افتیم سرِ لج که چرا به صلاح فلانی بوده و به صلاح من نه؟
این است که فکر میکنم بیایید قبل از اینکه امسال لیست حاجاتمان را از جیبمان در بیاوریم و بگذاریم رو به روی خدا، از او بخواهیم اول از همه چیز دلمان را به خیرخواهی اش مطمئن کند و به رضایش راضی.
